Dans met mij - Jojo Moyes

Ik ben fan van Jojo Moyes, Voor Jou en Een Leven Na Jou waren hele mooie

romans. Ik verwachte dan ook veel van het boek Dans Met Mij. Zeker omdat het boek ongeveer 500 pagina’s kent, had ik er veel vertrouwen in dat het boek weer een verassing zou zijn. En dat was wat mij betreft ook zeker zo, alleen helaas niet de verassing die ik had gehoopt. Een grote rol in dit boek is Paarden, ik hou daar niet van dat zeg ik eerlijk. Ik had aan het begin erg veel moeite om mijn aandacht bij het boek te houden, dat kwam mede door het onderwerp paarden, maar ook door de Franse woorden die er af en toe in voor kwamen. Het boek het ik echter wel uitgelezen en ik wil je graag wat meer vertellen over het boek en wat ik er uiteindelijk van vond.

Dans met mij gaat over Sarah (14 jaar) die bij haar opa Henri woont omdat haar ouders er niet meer zijn. Ze wonen samen in een kleine flat en Henri leert haar paardrijden. Hij is zelf vroeger een uitstekende ruiter bij Le Cadre Noir geweest en zijn ultieme wens is om zijn kleindochter ook hiervoor te laten rijden. Samen beginnen ze aan die droom door wekelijks veel uren te trainen met Boo (Baucher) het paard.

Op een dag komt Sarah Natasha tegen in een supermarkt in de buurt van haar flat. Natasha is advocaat van kinderen die uit huis geplaatst moeten worden of waarbij echtscheidingen betrokken zijn en eventueel sprake is van huiselijk geweld. Natasha ziet Sarah stelen en brengt haar later thuis. Dan volgt de ontdekking dat er ingebroken is in het huis van Sarah en Henri. Haar opa is inmiddels opgenomen in het ziekenhuis, waardoor Sarah al een aantal dagen voor zichzelf heeft moeten zorgen.

Omdat Natasha in de wereld van de jeugdbescherming zit, neemt zij Sarah eerst zelf mee naar huis en zorg de dag erna dat Sarah naar een opvang gaat. Ondertussen is Mac, de man van Natasha die een jaar geleden zomaar is gegaan, weer terug in hun woonplaats en logeert in het huis van Natasha (wat eigenlijk ook praktisch zijn eigen huis nog is).

Doordat het met Sarah niet zo goed gaat bij het pleeggezin, nemen Natasha en Mac haar in huis. Ze is heel gesloten tegenover Natasha en Mac en verschijnt ook een aantal keren niet op school. Natasha en Mac hebben dan geen idee waarom Sarah zo doet, totdat Mac haar een keer volgt nadat hij haar bij school heeft afgezet. En zo ontdekt hij de liefde van Sarah voor haar paard Boo.

Mac en Natasha weten inmiddels waarom Sarah telkens spijbelt, en maken dan ook duidelijke afspraken met haar. Echter kom Sarah deze afspraken niet na en gaat zelf een stap verder door te stelen. Ondertussen heeft Natasha een belangrijke zaak op haar werk en kan eigenlijk de zorg over Sarah niet handelen. Dat zorgt ervoor dat de verstandshouding tussen haar en Mac nog slechter wordt. Maar dan ineens gebeurd er iets wat de wereld veranderd, Sarah loopt weg met Boo. Natasha en Mac beginnen een zoektocht en beleven veel intense momenten.

Het einde ga ik natuurlijk niet verklappen, maar zoals in de meeste romans is het wel een happy ending. Wat ik heel leuk vind en eigenlijk ook niet echt had verwacht.

Ik vind het thema van dit boek heel erg goed, het geeft een beeld weer wat in de dagelijkse praktijk helaas nog vaak voor komt. Omdat ik zelf bij een gemeente werk en dicht bij het vuur zit wat betreft jeugdzorg, heeft dat onderwerp mij zeker heel erg geboeid.

Wat ik echter minder vond, en dat lees je eigenlijk ook al in de eerste alinea, is dat het over paarden gaat. Dat vond ik minder leuk omdat ik daar gewoon niet van hou, maar de combinatie met het thema jeugdzorg maakt het wel leuker om te lezen. De romance tussen Natasha en Conner blijft wat mij betreft wat onderbelicht, daar had best iets meer over geschreven kunnen worden. Het is ten slotte een roman, waar liefde bij hoort. Het leuke van het verhaal vind ik ook de strijd van Natasha en Mac tegen elkaar, aangezien ze elkaar al een jaar niet meer hebben gezien en hij ineens bij haar op de stoep staat. Daarom vind ik het einde van het boek ook zo leuk! Wat mij betreft is het einde van het boek het beste gedeelte. Wat ik van Moyes gewend ben is dat ze vlotte en makkelijke zinnen schrijft, dat toch heel veel positiefs bijdraagt aan de beeldvorming van het boek.

Ik vond het een leuk boek om te lezen, maar werd er niet echt enthousiast van. Voor paarden- of Frankrijkfans is het wel een aanrader. Maar als je niet van een van beide houd, dan raad ik je aan om andere boeken van Jojo Moyes te lezen. Want wat mij betreft, is dit zeker niet haar beste werk. Ik kijk namelijk weer heel erg uit naar het derde deel van de Voor Jou serie, Voor Mij dat eind deze maand uit komt. Ik geef dit boek dan ook maar 3 sterren.